شعر از تائب اگر بخیلان و هوسبازان نبودند من اینجا نبودم

دین سنگینی به دوش شماست            نان بریدن بزرگترین خطاست 

گره  بکار  دیگران   نزنید                       اینکار مستوجب خشم خداست 

از آه و ناله تائب شرم کنید                    بنده ای که مظلوم و بی ریاست 

یوسف کجا و برادرانش کجا                   این راه و رسم دنیای بی وفاست 

با اینکه بد بود مرتکب شدید                  آخر شرف و غیرتتان کجاست 

ای چشمهای شور و دلهای سیاه          بهشت سهم انسانهای باصفاست 

وقتی که امتحان تمام می شود             صد وای به حال و روز شماست 

هرچند که بدستتان سوختیم ساختیم      ارزش داشت چون عاقبت باماست  

تحقیر و تخریب ما موقتیست                  مهم پایان کار یعنی انتهاست 

کم کم خودتان را جمع و جور کنید           صحبت از یک دنیا جوروجفاست 

فریاد ما به گوش این و آن رسید             منظور قلبهای شیر و دلهای دریاست 

من هم مثل یوسف از بخیلان و هوسبازان باید متشکر و ممنون باشم اگر آنان ظلم و ستم نمی کردند و به من سالها جوروجفا نمی کردند من اکنون اینجا و در این مرحله از پیشرفت و رشد و شکوفائی نبودم پس خداوند را شکر می کنم و صبر جمیل دارم حتی در اوج بخل و کینه های مغرضان و مغروران و منفوران 

هرکجا که هستید بر جوروجفاها صبر و شکر جمیل کنید چون خداوند می خواهد مقامتان را بالا ببرد هرچه بیشتر و بهتر صبر و شکر کنیم زودتر و بهتر به نتیجه می رسیم